فریدا (به انگلیسی: Frida) عنوان فیلمی است به کارگردانی جولی تایمور محصول سال ۲۰۰۲ با بازی سلما هایک، آلفرد مولینا و آنتونیو باندراس. این فیلم دربارهٔ زندگی نقاش مکزیکی سورئالیست فریدا کالو است و از رمانی به نام فریدا:زندگی‌نامه‌ای از فریدا کالو (۱۹۸۳) نوشتهٔ هایدن هررا اقتباس شده‌است.
در این فیلم هایک در نقاش فریدا و مولینا در نقش همسرش دیه‌گو ریورا بازی می‌کنند. هایک برای بازی در این نقش نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین هنرپیشهٔ نقش اول زن شد و موسیقی فیلم و چهره‌پردازی آن جوایز اسکار آن سال را به دست آوردند.
بازیگران
- سلما هایک به عنوان فریدا کالو
- آلفرد مولینا به عنوان دیه‌گو ریورا
- جفری راش به عنوان لئون تروتسکی
- میا مایسترو به عنوان کریستینا کالو
- اشلی جاد به عنوان تینا مودوتی
- آنتونیو باندراس به عنوان داوید آلفارو سی‌که‌ایروس
- ادوارد نورتون به عنوان نلسون راکفلر
- دیه‌گو لونا به عنوان الکزاندو گونزالس آریاس
- مارگریتا سنز در نقش ناتالیا سدوا تروتسکی
- پاترشیا ریس اسپیندولا در نقش ماتیلدا کالو کالدرون
- کورنبرگ ریس در نقش گیلرمو کالو
- والریا گولینو در نقش گوآدلوپ مارین
- عمر رودریگر در نقش آندره بروتون
- فلیپ فلوپ در نقش ژان ون‌هاینورت
- سافرون باروز در نقش گریس
- کارین پلاندیت در نقش ژوزفین بیکر
نقش‌ها
خواهرزاده فریدا کالو واقعی، آنقدر تحت تأثیر این فیلم قرار گرفت که به سلما هایک یکی از گردنبندهای کالو را هدیه کرد؛ و در ابتدا ماریسا تومی برای نقش فریدا در نظر گرفته شد و نیز جنیفر لوپز به بازی در نقش فریدا کالو بسیار علاقه داشت. همچنین مدونا که طرفدار فریدا کالو است و صاحب برخی از اثرات هنری اش او نیز هست، مایل بود نقش فریدا را بازی کند.[۱] البته خود سلما هایک برخی از نقاشی‌های این فیلم را نقاشی کرد.[۲] اما دربارهٔ نقش ریورا، آلفرد مولینا به دلیل بازی در نقش دیگو ۵۰ پوند (۲۳ کیلوگرم) به وزن خود اضافه کرد؛ و نیز رابرت دنیرو در زمان تولید فیلم به نقش دیگو ریورا علاقه داشت.[۳]
تولید
فریدا و لئون از هرم ماه در تئوتیئواکان، در فاصله ۲۵ مایلی شهر مکزیکو سیتی صعود می‌کنند، که درواقع برخی از افراد در مسیر گردشگران واقعی هستند زیرا به فیلمسازان اجازه داده نمی‌شد که این مکان تاریخی را برای فیلمبرداری ببندند؛ و نیز تولید از اوایل روز شروع شد تا از شلوغی بیش از حد این مکان جلوگیری شود.[۴]
افتتاحیه
افتتاحیه فیلم در جشنواره فیلم ونیز در سال ۲۰۰۲ بود.[۵]
گاف‌های فیلم
- وقتی فریدا برای دیدار مادرش در مکزیک به نیویورک بازمی‌گردد، هنگام خوش آمدگویی به دیگو، دهانش به وضوح حرکت نمی‌کند.
- در فیلم می‌بینیم که فریدا فرزند خود را از دست می‌دهد، این اتفاق زمانی می‌افتد که دیگو نقاشی دیواری دیترویت را نقاشی کرده بود، و آنها هم در بیمارستانی در نیویورک هستند. اما در حقیقت فریدا فرزند خود را زمانی از دست داد که دیگو در سال ۱۹۳۲ تازه نقاشی نقاشی دیواری دیترویت را آغاز کرده بود. همچنین وی نوزاد را در بیمارستان هنری فورد دیترویت از دست داد.
- وقتی تروتسکی نقاشی‌های فریدا را مشاهده می‌کند، میمون در دامان فریدا در حال خوردن انگور است. وقتی میمون غذا را تمام می‌کند، کسی که خارج از دوربین است انگور دیگری را به میمون می‌اندازد. میمون با انگور روی فرد متمرکز شده و آن را از او دریافت می‌کند.
- در صحنه ای که در سال ۱۹۳۳ اتفاق می‌افتد، ریورا از مبارک راکفلر، همسر نلسون راکفلر یاد می‌کند. در واقعیت، در سال ۱۹۳۳ مبارک تنها ۷ سال داشت و هنوز «راکفلر» نامگذاری نشده‌است. او و نلسون ۳۰ سال بعد، در سال ۱۹۶۳ ازدواج کردند.
- در یک صحنه مردم در خیابان‌ها با آوازهای انقلابی آواز می‌خوانند. آهنگ انتخاب شده “el pueblo unido jamas sera vencido” است. این آهنگ حدود سال ۱۹۷۳ توسط آهنگساز شیلیایی “سرخیو اورتگا” سروده شده‌است.
- در سال ۱۹۲۲ فریدا در صندلی چرخدار مدرن نشسته‌است؛ در حالی که این مدل از صندلی در آن زمان وجود نداشت.
